Ewout & Etienne

Terug naar de kranten.

Een climax werd niet nagestreefd

Lag de lat hoog of was het niveau gewoon laag? Feit was dat de jury van het 18e Groninger Studenten Cabaret Festival niet erg onder de indruk was: voor het eerst in de geschiedenis van het evenement werd er geen persoonlijkheidsprijs uitgereikt.

De verpaupering van het Nederlandse cabaret een halt toe roepen. Dat leek de jury van de 18e editie van het meest studentikoze cabaretfestival van Nederland zich als taak te hebben gesteld. Voorzitter Steven Peters stelde nuchter “niet onder de indruk te zijn van de originaliteit en het niveau van het gebodene”. De zaal, die nog meer dan voorgaande jaren gevuld was met jaarclubjasjes die normaal nooit een schouwburg van binnen zien, leek niet te begrijpen waar de professionele prijsuitreikers zich druk over maakten. Hoezo gebrek aan niveau, er was toch gelachen?

De eerste twee avonden van het festival waren dit jaar in elk geval zeer divers. Halve finalist Marieke Breukers hield een grimmig bedoelde monoloog waarmee ze haar moeilijke jeugd van zich af leek te willen schrijven, de Zwolse Martijn van Hese bood een bizarre vorm van fysiek theater waarbij hij het publiek bekogelde met water en bananenpulp (de jury noemde dit “zeer ongepast”) en de Belgische formatie Intgeniep bood een absurdistische en onvolgbare sequentie uit een avondvullend programma.

De drie jongens schopten het niet verder dan de halve finale. Toch leken zij in eerste instantie nog wel een finaleplaats te kunnen veroveren, ten koste van de uiteindelijke jurywinnaars Ozzy & Tom. De Belgen kregen de zaal goed mee in hun een-tweetjes over (stelde de begeleidende tekst in het boekje) “twee individuen die erkenning nastreven” – sterker nog, konden rekenen op een staande ovatie. Ik kan me niet heugen dit eerder meegemaakt te hebben tijdens het festival, maar op donderdagavond gebeurde het maar liefst tweemaal. Zowel de Belgen als publieksfavorieten Ewout & Etienne kregen een groot deel van de zaal tijdens het applaus van de stoelen af.

Misschien was er ook wel een verband met het feit dat er op de twee eerste avonden opmerkelijk veel vrienden en bekenden van de spelers in de zaal zaten. Bij Ewout & Etienne werden zelfs letterlijk hele conferences in de zaal meegepraat en was het ‘oh ja! deze wordt leuk!’ niet van de lucht – tot grote irritatie van menig objectieve bezoeker die de sketches nog niet kende. Een grap wordt er niet leuker van als iemand van tevoren al waarschuwt dat je heel hard moet gaan lachen.

Dit nam echter niet weg dat het Zwolse tweetal een sterk programma presenteerde. Het niveau van de grappen was misschien wisselvallig, maar hun verhaal kende in elk geval een gesloten opbouw: de sketches leidden in grote lijnen naar een climax toe, een nobel streven dat geen van de andere kandidaten dit jaar leek te hebben nagestreefd. Bovendien mocht het duo met twee geniale acts twee hoogtepunten van het festival op zijn naam schrijven: een leuk uitgewerkte K3-parodie en een hilarische visuele interpretatie van de Queen-hit Bohemian Rhapsody. Nooit meer zal dit heilige nummer voor bezoekers van het 18e GSCF hetzelfde klinken.

Überhaupt leken de kandidaten dit jaar goed te hebben nagedacht over de wisselwerking tussen tekst, beeld en geluid. Zeker de drie finalisten maakten gretig gebruik van geluidsfragmenten, verhaspelde liedjes, lichteffecten en zelfs rookmachines: op sommige momenten leek het nutteloos, op andere momenten sijpelde soms het gevoel door naar een totaaltheater te kijken dat door ervaring en rijping wel eens heel goed zou kunnen worden. Arme Etienne wist zelfs een zekere vorm van ontroering op te roepen toen zijn vileine vriendje Ewout hem aan het slot van hun optreden naar de hel toestuurde.

Ontroering was iets dat de andere twee finalisten helaas ontbeerden. De 24-jarige Mark van Vliet viste bij de uitreiking volledig achter het net, al leek juist hij een goede kandidaat te zijn geweest voor de persoonlijkheidsprijs. Als een razende wervelwind stormde de maatschappijleerstudent over het podium, nog sneller pratend dan zijn schaduw. Het spervuur aan – veelal studentikoze – grappen leverde een hoop lachsalvo’s op, al was zijn geratel helaas de helft van de tijd amper te verstaan. Rust en strengere selectie van de eigen grappen zijn absolute vereisten wil Van Vliet doorgaan in het vak. En waarom zou hij ook niet – in zijn venijnige Smurfen- en Winnie de Pooh-verhalen schemerde een gevoel voor humor door waarvan ik graag meer had gezien tijdens zijn halve uurtje.

Ook jurywinnaars Ozzy & Tom moeten nog veel leren, al is hun samenspel en charme bij vlagen aanstekelijk. Zij maken een lieve, vrij traditionele vorm van cabaret met sporadisch een licht geëngageerde invalshoek. Het beste kwamen ze uit de verf wanneer ze reeds vaak betreden paden als de Fancy-problemenrubriek of een parodie op de danshunks van ’N Sync van een fris sausje wisten te voorzien. Helaas waren sommige ideeën ook niet sterk genoeg om zo lang mee door te gaan als zij deden. Toen juryvoorzitter Peters hun zege bekendmaakte, waren hun tranen er echter niet minder om.